Zes maanden fusie: tussen belofte en realiteit

Zes maanden fusie: tussen belofte en realiteit

Zes maanden. Zo lang zijn we intussen op weg in wat op papier de grootste fusiegemeente van Vlaanderen heet: Beveren, Kruibeke en Zwijndrecht.
En hoewel de borden aan de gemeentewerven al lang vervangen zijn, blijft het gevoel van één geheel bij veel inwoners voorlopig uit.

Het huwelijk is voltrokken, maar de partners slapen nog apart

De fusie werd voorbereid, doorgeduwd en uiteindelijk gerealiseerd – maar wel met het nodige politieke rekenwerk. De focus lag opvallend vaak op wie welk mandaat kreeg, in plaats van op de vraag waar we met deze gemeente naartoe willen en hoe de nieuwe administratie zich zou organiseren.
Want die administratie is uiteindelijk de motor van onze dienstverlening.

Zwijndrecht worstelt, Kruibeke zoekt, Beveren stuurt

In Zwijndrecht overheerst het gevoel van overname. Kruibeke zoekt zijn plaats. Beveren blijft de trekker, maar worstelt zelf met de complexiteit van deze schaalvergroting.
De inzet binnen de administratie is groot, maar de burger blijft met veel vragen zitten.

Het blijft wachten op een koers

Er is geen bestuursakkoord, geen meerjarenplan en geen duidelijk beleidskader.
Waar moet de gemeente naartoe? Wat zijn de prioriteiten? Waar wordt vandaag effectief op gewerkt?

Een bestuur zonder koers blijft improviseren. En intussen dreigen dienstverlening en veiligheid te slabakken — precies die domeinen die de basis vormen van goed bestuur.

De politieke kaarten zijn geschud – maar zijn ze al gelegd?

Na de verkiezingen werd de nieuwe bestuursmeerderheid gevormd door 'Wij Samen Sterk' (CD&V + Open VLD) en N-VA. Samen moeten zij de komende jaren de grote fusiegemeente Beveren–Kruibeke–Zwijndrecht in goede banen leiden.

Toch valt op dat de dominante kracht volledig bij 'Wij Samen Sterk' ligt. Zij kregen het vertrouwen van de kiezer, maar lijken ook het volledige mandaat naar zich toe te trekken — alsof ze alleen besturen, terwijl ze N-VA wel degelijk nodig hadden om een meerderheid te vormen.

N-VA lijkt in deze constellatie gedegradeerd tot het vijfde wiel aan de wagen: meebengelend, maar zonder eigen tempo, zonder duidelijke profilering, zonder invloedrijk aandeel in het beleid.
De vraag is dan ook: hoe hervindt N-VA zich de komende jaren? Blijft de partij ondergeschikt binnen deze bestuursploeg, of kan ze zich politiek herbronnen en opnieuw een volwaardige speler worden in het lokale bestuur?

Voorlopig blijft dat koffiedik kijken.

Wat met de bovenlokale slagkracht?

Het college telt één parlementslid (vroeger zelfs twee). Dan mag men verwachten dat bovenlokale dossiers zoals haven, infrastructuur en ruimtelijke ordening écht op tafel komen.
Maar ook daar blijft het wachten.

Datzelfde parlementslid zetelt bovendien in de raad van bestuur van het Havenbedrijf Antwerpen-Brugge.
Onze gemeente is nochtans een cruciale havenpartner, maar de return is miniem. De vraag dringt zich op: kan dit parlementslid het verschil maken voor onze regio?

De verantwoordelijkheid is groot, de mandaten zijn belangrijk en de lat ligt hoog. De kiezer kijkt mee.

Besturen is meer dan structureren

Een fusie mag geen optelsom zijn. Ze moet een vermenigvuldiging van sterktes worden.
Maar dat vergt visie en leiderschap. Niet alleen plannen maken, maar ook keuzes durven nemen.

De burger vraagt geen verklaringen achteraf, maar duidelijkheid vooraf.
Wat met het loket in zijn deelgemeente?
Wat met verkeersveiligheid, jeugdwerking en investeringen?
Dat zijn de vragen die er écht toe doen.

Tot slot

Deze column is geen aanval op het huidige bestuur.
Het is een persoonlijke terugblik op de voorbije zes maanden — en ruimer bekeken, op het voorbije anderhalf jaar.
Het is geen persoonlijke kritiek op om het even welk gemeenteraadslid, schepen of burgemeester.

Het is een kritische, maar eerlijke en constructieve blik, gezien door mijn ogen als inwoner, oud-bestuurder en betrokken burger.
Deze tekst wil niemand beschadigen, integendeel: ze wil aanzetten tot reflectie, dialoog en bijsturing.

Ja, ze is subjectief — zoals elke mening.
Maar ze komt uit betrokkenheid en uit een groot hart voor onze gemeente.

Vanaf nu zal deze column om de twee maanden verschijnen.
Ik blijf volgen hoe het bestuur evolueert, welke keuzes worden gemaakt en vooral wat er leeft bij onze inwoners.

Wil je reageren of iets delen? Stuur gerust een bericht.
Samen blijven we kritisch, maar vooral: betrokken.