WoW wat een waanzin!
De Westelijke Ontsluiting Waaslandhaven (WOW): een lakmoesproef van geloofwaardigheid
Ondanks de zogenaamde spiegelcoalitie tussen Beveren–Kruibeke–Zwijndrecht en de Vlaamse Regering, lijken de beslissingen vandaag haaks te staan op wat ooit werd afgesproken. Of zijn sommigen dat gewoon vergeten?
Als voormalig schepen én Ere-schepen van deze gemeente beschouw ik het als mijn plicht mijn mening te ventileren in een dossier dat al te vaak in de schaduw blijft, maar zowel tijdelijke als blijvende gevolgen kan hebben voor het noorden van onze fusiegemeente en haar dorpen.
Deze column komt er bovendien op vraag van ondernemers en bewoners van Noord-Beveren, Kruibeke en Zwijndrecht, die zich terecht afvragen wie hen vandaag nog verdedigt.
De WOW: van "Westelijke Ontsluiting Waaslandhaven" naar "WOW, wat een waanzin"
De discussie over de Westelijke Ontsluiting Waaslandhaven (WOW) is geen technisch dossier meer.
Het is een lakmoesproef van geloofwaardigheid, verantwoordelijkheid en geheugen.
Hier wordt zichtbaar wie echt bestuurt, wie volgt en wie zwijgt.
De nieuwe ontsluiting kreeg de klinkende naam WOW — maar wie de plannen van nabij bekijkt, denkt vooral:
"WOW… wat een waanzin."
De dorpen eerst in de rij — om te slikken
Vandaag rijdt het havenverkeer tussen het westelijke deel van de Waaslandhaven en de E34 via Blikken – Schoorhavenweg – N451.
Zelfs de overheid erkent dat die route "niet veilig" is.
De geplande WOW zou via een nieuw complex Waaslandhaven-West rechtstreeks moeten aansluiten op de E34 — op zich een positief uitgangspunt.
Maar alles valt of staat met de fasering.
Wanneer niet eerst de vlotte aansluiting op de E34 wordt gerealiseerd, maar lokale wegen jarenlang bijkomende transitstromen moeten slikken, worden dorpen zoals Verrebroek, Kieldrecht, Doel en Kallo gegijzeld in de uitvoering.
Daarbovenop dreigen belangrijke economische zones zoals KMO-zones, Aven Ackers en het Waasland Logistics Park (fase West) in de verdrukking te raken door congestie en omleidingen.
Een verkeerd uitgevoerde fasering is geen vooruitgang, maar een gecontroleerde crisis met een lintje errond.
Calamiteiten laten zich niet faseren
Los van de dagelijkse verkeersdruk rijst de vraag:
wat gebeurt er bij noodsituaties of incidenten in zo'n intensief logistiek en industrieel gebied?
Een calamiteit kan zich plots voordoen — op de weg, in het havengebied of tijdens transport.
Als de primaire ontsluitingsroute dan nog niet robuust en rechtstreeks op de E34 aansluit, ontstaat een scenario waarbij inwoners, hulpdiensten en bedrijven vastlopen op lokale assen die nu al op hun limiet zitten.
Dat risico kan je niet doorschuiven naar "later".
Een dossier van 25 jaar — dat pas beweegt als de context verkeerd zit
Het dossier van de WOW sleept zich al voort sinds de jaren 2000.
In het kader van het complex project Extra Containercapaciteit Antwerpen (ECA) passeerden varianten als Boomerang, Winkelhaak/Set Square en later Duplex.
Ondanks de vele studies bleef één principe overeind: ontsluiting eerst, expansie pas daarna.
Vandaag lijkt dat principe te worden losgelaten.
En dat precies op een moment waarop de economische conjunctuur wankel is, bedrijven herstructureren en voorzichtigheid meer dan ooit geboden is.
Een fusiegemeente met aanzien — maar zonder assertiviteit
Onze fusiegemeente Beveren–Kruibeke–Zwijndrecht telt meer dan 87.000 inwoners, 206 km², vertegenwoordiging in het Vlaams Parlement, aanwezigheid in havenorganen én een zitje in de Maatschappij Linkerscheldeoever.
Met zoveel gewicht zou men verwachten dat het lokaal bestuur zijn stem stevig laat horen.
De term spiegelcoalitie werd nochtans vaak gebruikt om de indruk te wekken dat lokale bestuurders rechtstreeks zouden wegen op Vlaamse beslissingen.
Maar als dat werkelijk zo is…
waarom blijft het dan oorverdovend stil?
Het vroegere bezwaar verdween geruisloos in de kast
Het gemeentebestuur heeft vroeger bezwaren ingediend tegen faseringen en varianten die de dorpen rechtstreeks zouden treffen.
Ik was toen zelf bij die besprekingen aanwezig — het bewustzijn van de risico's was glashelder.
Vandaag is datzelfde bestuur echter stil.
Er wordt geen beroep aangetekend, geen frontale vraag gesteld, geen dwingende voorwaarde opgelegd.
Het verleden werd erkend, maar bij de uitvoering vergeten.
De vraag die blijft knagen: wie zit waar — en doet wat?
Wat is de meerwaarde van een lokaal parlementslid dat tegelijk schepen is én een zitje heeft in het havenbestuur, als die positie niet leidt tot enige zichtbare verdediging van onze regio?
Een mandaat dient toch niet om aanwezig te zijn waar beslissingen vallen, maar om er iets te betekenen.
En wat is de waarde van een schepen die ook voorzitter is van de Maatschappij Linkerscheldeoever, en mee beslist over de toekomst van ons grondgebied, als de dorpen binnen diezelfde gemeente daar geen bescherming uit halen?
Beiden behoren bovendien tot dezelfde partij die mee aan het roer zit van de Vlaamse Regering.
Moeten ze zwijgen om geen Antwerpse belangen te verstoren?
Wegen lokale dorpen minder zwaar door dan logistieke agenda's?
En dan is er nog de vraag:
waar blijft de schepen van Mobiliteit in dit alles?
Of ligt diens focus uitsluitend op de zones waar het electoraal loont?
Machteloosheid troef — en wie vertegenwoordigt wie nog?
Eén ding is zeker: binnen de coalitie van Beveren–Kruibeke–Zwijndrecht heerst machteloosheid.
De spiegelcoalitie lijkt niet meer dan een spiegelbeeld van stilte.
Wie zwijgt terwijl dorpen dreigen gegijzeld te worden,
wie economische zones in onzekerheid achterlaat zonder eerst een veilige ontsluiting te garanderen,
die vertegenwoordigt geen ondernemers, geen inwoners,
maar enkel het comfort van coalitiestilte —
en het bestuursakkoord van Antwerpen en de Vlaamse Regering.
